Pada 9 Mac 1987 (Isnin), empat menteri di Sarawak dan 3 pembantu menteri tiba-tiba meletak jawatan dari Kabinet Sarawak. Empat menteri itu ialah Noor Tahir (PBB), Hafsah Harun (PBB), Daniel Tajem (PBDS), dan Edward Jeli (SNAP) dan tiga pembantu menteri adalah Gramong Juna (PBDS), Michael Ben (SNAP) SUPP).

Edward Jeli telah membenci Taib kerana tidak mendapat konsesi kayu, yang boleh memberi pinjaman RM5 juta untuk membangun rumah kedai di Miri.[3] Noor Tahir tidak berpuas hati kerana Taib memihak kepada sekumpulan kapitalis kroni terpilih terutamanya Foochow Cina yang memonopoli kontrak yang diberikan oleh kerajaan negeri. Daniel Tajem adalah pemain utama terakhir yang bersetuju dengan rampasan kuasa Taib. Tajem merasmikan fungsi organisasi petani di Mukah pada hari Jumaat sebelum dia kembali ke Kuching pada hari Sabtu. Dia kemudiannya dipanggil oleh Leo Moggie (presiden PBDS) untuk bertemu Abdul Rahman di rumahnya di Kuala Lumpur. Semasa pertemuan pada petang Ahad, Tajem mempunyai hujah dengan Abdul Rahman mengenai sama ada untuk meletakkan usul formal tanpa keyakinan dalam perhimpunan negeri atau hanya menyerahkan surat yang mengandungi tandatangan anggota dewan negeri kepada Gabenor Sarawak. Selepas mesyuarat itu, Tajem diberi sampul surat mengandungi RM 300 untuk perbelanjaan pihaknya dan beliau menetap di Hotel Shangri-La di Kuala Lumpur pada penghujung hari.[2] Pada pagi Isnin ketika Sarawak Tribune (dimiliki oleh Abdul Rahman) memperdebatkan 7 menteri di Sarawak, Tajem memutuskan untuk keluar dari Shangri-La Hotel dan masuk ke Hotel Ming Court, tempat para pembelot berkumpul.[4]

7 pemimpin dengan 20 anggota dewan undangan negeri telah diterbangkan ke Hotel Ming Court (hari ini Hotel Corus)[5] di Jalan Ampang, Kuala Lumpur diiringi oleh Abdul Rahman dan presiden PBDS, Leo Moggie. Leo Moggie menggesa mesyuarat parti di kediamannya di Kuala Lumpur untuk memberi sokongan kepada penyingkiran Taib Mahmud. Leo Moggie menyatakan bahawa partinya perlu menyokong Abdul Rahman atau sebaliknya dia sendiri akan keluar dari jawatan presiden. Daniel Tajem menyokong penyebab Leo Moggie. Akhirnya, Majlis Tertinggi PBDS memihak kepada Leo Moggie.[6]

Parti PBDS telah menarik diri daripada gabungan Barisan Nasional (BN) di peringkat kerajaan negeri tetapi tetap dengan gabungan di peringkat kerajaan persekutuan. Mereka mengumumkan bahawa mereka hilang keyakinan terhadap Taib Mahmud kerana "dia tidak dapat lagi mentadbir kerajaan dengan betul dan telah gagal menjaga kepentingan Bumiputera di Sarawak." 27 Ahli Dewan Undangan Negeri menamakan kumpulan mereka Kumpulan Maju. Mereka menuntut Taib untuk meletak jawatan atau sebaliknya Taib akan menghadapi undi keyakinan di Dewan Undangan Negeri Sarawak. Kumpulan Maju memutuskan untuk mengambil tindakan ini kerana mereka takut bahawa dalam rombakan kabinet Sarawak yang akan datang, Daniel Tajem akan dipecat sebagai timbalan ketua menteri. Oleh itu, mereka tidak mempunyai cukup masa untuk menunggu dan menggambarkan gerakan rasmi tanpa keyakinan terhadap Taib di dewan negeri. Tajem telah mengkritik Taib kerana meminggirkan Dayak sebelum ini di Perhimpunan Agung Triennial PBDS di Sibu. Selain itu, kebangkitan nasionalisme Dayak pada masa itu juga sudah matang untuk menumbangkan Taib Mahmud. Kumpulan Maju juga cuba melobi Perdana Menteri Malaysia Mahathir Mohamad untuk menyokong kumpulan itu tetapi Mahathir sibuk dengan pemilihan parti Pertubuhan Kebangsaan Melayu Bersatu (UMNO) yang kemudiannya akan bertambah buruk pada 1988 krisis perlembagaan Malaysia. Mahathir tidak mahu mengarahkan sokongan kepada kumpulan Rahman atau Taib kerana dia tidak mahu dipersalahkan jika seorang ketua menteri bumiputera lain di Sarawak dipasang selepas Stephen Kalong Ningkan dan Tawi Sli.[1] Daniel Tajem mengadakan pertemuan selama 15 minit dengan Mahathir untuk melobi sokongan perdana menteri tetapi Mahathir menasihatkan Daniel Tajem untuk menjaga krisis politik di Sarawak tetapi tidak ke peringkat kerajaan persekutuan. Mahathir juga menyatakan bahawa kumpulan Maju akan bebas melakukan apa yang diperlukan untuk menggulingkan Taib selagi ia berada dalam undang-undang.[6]

Walau bagaimanapun, Parti Rakyat Bersatu Sarawak (SUPP) dan Parti Kebangsaan Sarawak (SNAP) mengarahkan sokongan mereka ke arah Taib. SUPP juga mula memujuk kerajaan persekutuan untuk menyokong Taib dalam krisis. Ini kerana SUPP tidak mahu Abdul Rahman kembali berkuasa kerana Rahman bertanggungjawab terhadap kelemahan SUPP pada tahun 1978 dengan membenarkan Parti Tindakan Demokratik (DAP) memasuki Sarawak dan juga dasar Islamisasi yang diterima pakai oleh Rahman semasa tempohnya pejabat sebagai ketua menteri.[1] Sementara itu, untuk SNAP, James Wong tidak memihak kepada Abdul Rahman kerana dia ditahan di Pusat Tahanan Kamunting selama 18 bulan di bawah Akta Keselamatan Dalam Negeri ketika dia menjadi ketua pembangkang terhadap Barisan Nasional pada pilihan raya parlimen pada tahun 1974. Abdul Rahman dipercayai telah menganjurkan penangkapannya dengan menuduh beliau memajak wilayah Limbang ke Brunei. Taib juga mengancam untuk membatalkan konsesi pembalakan SNAP jika James Wong beralih kepada pihak Rahman.[7]

Abdul Rahman menghantar Noor Tahir kembali ke Kuching untuk menyerahkan petisyen itu kepada Gabenor Sarawak di The Astana. Walau bagaimanapun, Gabenor tidak dapat dijumpai.[7] Taib Mahmud memutuskan untuk menolak semua permintaan oleh kumpulan Maju. Beliau juga memutuskan untuk membubarkan Dewan Undangan Negeri Sarawak, membuka jalan bagi pilihan raya negeri 1987. Taib Mahmud memutuskan untuk menolak semua permintaan oleh kumpulan Maju. Beliau juga memutuskan untuk membubarkan Dewan Undangan Negeri Sarawak, membuka jalan bagi pilihan raya negeri 1987. Kumpulan Maju terkejut dengan tindakan Taib kerana yakin bahawa Taib akan turun. Taib melantik menteri dan pembantu menteri baru untuk menggantikan mereka yang telah membelot ke kumpulan Maju. Adenan Satem dilantik sebagai Menteri Pembangunan Tanah manakala Abang Johari dilantik sebagai Menteri Pertanian dan Pembangunan Masyarakat. James Wong juga diberikan portfolio Menteri Alam Sekitar dan Pelancongan untuk mengiktiraf sokongannya terhadap Taib.[1]